پدر صلواتی در روایت برادر جهانگیری می خوانیم: یک روز در منطقه
داشتیم والیبال بازی می کردیم. پاسور من برادری بود
که مثل بعضیها او را «پدر صلواتی» صدا می زدند. وقتی
چند بار درست پاس نداد، برگشتم و گفتم: «پدر صلواتی
دفعه آخرت باشد که اینطور پاس می دی و الاّ هرچه از
دهنم در بیاد، بهت می گم». فرمانده گردان تخریب پشت
سرم ایستاده بود. بازی که تمام شد، دستش را گذاشت
روی شانه ام و گفت: «آفرین خیلی خوشم آمد» او نمی
دانست که همه به آن بنده خدا می گویند «پدر صلواتی».
تصور می کرد من از روی توجه و با کنترل زبان او را به این
نام صدا زده ام. این شد که مرا با خودش برد به گردان تخریب.
آنقدر خوشحال بودم که نگو و نپرس. چیزی نگذشته بود
که عملیات خیبر شروع شد. برای تخریب پل «القرنه»
وارد عمل شدیم که به اسارت نیروهای بعثی درآمدم.
یک پدر صلواتی گفتن هفت سال کار دستمان داد و ما را برد و آورد.
محمد گاوی در روایت آزاده ای می خوانیم: روزی یکی از برادران
اسیر در اردوگاه موصل ۴ مورد هجوم وحشیانه سرباز
عراقی به نام محمد قرار گرفت. برادر کتک خورده ناخودآگاه
و با لحنی تند به سرباز عراقی گفت: مگر گاوی؟!
سرباز عراقی که معنی لغت «گاوی» را نفهمیده بود،
پرسید: گاوی یعنی چه؟ برادر اسیرمان نیز در جواب
این پرسش غیر منتظره سرباز عراقی گفت: سیدی(یعنی آقای من) در ایران
به انسان با شخصیت و قدرتمند این لقب را می دهند.
سرباز عراقی بدون اینکه از این توضیح، مشکوک شود،
با خوشحالی و تکبّر، بادی به غبغب انداخت و او را رها کرد.
فردای آن روز وقتی یکی دیگر از برادران او را به نام سیدّ محمد صدا زد
، سرباز عصبانی شد و با خشونت گفت: سید محمد گاوی، فهمیدی؟
آن بنده خدا هم که از کل ماجرا بی خبر بود، با تعجب گفته او را تأیید و تکرار کرد.
و از آن به بعد لقب «محمد گاوی» رسماً بین برادران (در مورد آن شخص) رواج یافت.
پستانک را در دهان عراقی گذاشت عملیات والفجر چهار، در گردان میثم به فرماندهی
برادر کساییان، تک تیرانداز بودم. آقای ژولیده
ـ که احتمالاً شهید شده باشد ـ مسؤول دسته بود
و پستانکی به گردنش انداخته بود. همینطور که
به سوی منطقه پیش می رفتیم، گاهی با صدای
شبیه بچه شیرخواره گریه می کرد و یکی از برادران
پستانک را در دهانش می گذاشت و او ساکت می شد.
بعد از عملیات در قله ۱۹۰۴ کله قندی و کانی مانگا چند
نفر از برادران مجروح شدند. زخمیها را روی برانکارد گذاشتیم
و دادیم دست اسرایی که در اختیار داشتیم
تا آنها را پایین بیاورند… یکی از اسرا حاضر به کمک نبود.
دوستی داشتیم که او را با اسلحه تهدید کرد. عراقی
فکر کرد می خواهیم او را بکشیم، زد زیر گریه. ژولیده
پستانکش را از جیبش درآورد و در دهان اسیر گذاشت.
با دیدن این صحنه همه خندیدند حتی خود اسیر.
بعد آمد و زیر برانکارد را گرفت.
تأیید نابه جا سال ۶۱، پادگان ۲۱ حمزه، فخرالدین حجازی آمده بود منطقه برای دیدن دوستان،
طی سخنانی خطاب به بسیجیان روی ارادت و اخلاصی که داشت، گفت:
من بند کفش شما هستم. یکی از برادران، نفهمیدم خواب بود یا عبارت
درست برایش مفهوم نشد، از آن ته مجلس با صدای بلند در تأیید و پشتیبانی
از حرف او تکبیر سر داد. جمعیت هم با اللّه اکبر خودشان بند کفش بودن او را قبول کردند!
تاریخ : جمعه 22 خرداد 1394برچسب:
یا حضرت عباس در روایت برادر مرندی آمده است: خاطره ای که از جلسات مشترک با ارتش…دارم ,
این است که در یک قرارگاه تاکتیکی مشترک ,
نماز جماعت می خواندیم ,
یک روز از یکی از سرهنگهای ارتش خواستند که پیشنماز شود ,
پای سرهنگ به شدت آسیب دیده بود ,
وقتی از او خواستند امام جماعت شود ,
رد کرد ,
چندتا از فرماندهان ما از جمله بروجردی اصرار کردند ,
هرچه سرهنگ گفت نمی تواند نماز بخواند ,
قبول نکردند ,
او هم مجبور شد برود جلو(ی) صف نماز ,
رکعت اول را خواندیم ,
وقتی می خواست برای رکعت دوم از جا بلند شود ,
گفت: یا حضرت عباس! ,
رو به بازی گرفته منبع: طنز جبهه ,
طنز جبه ,
ظنز جنگ ,
گروه فرهنگی المهدی ,
المهدی ,
شهرکرد ,
جنگ ,
دفاع مقدس ,
,
نویسنده : هرکس
یا حضرت عباس در روایت برادر مرندی آمده است: خاطره ای که از جلسات مشترک با ارتش…
دارم،این است که در یک قرارگاه تاکتیکی مشترک، نماز جماعت
می خواندیم. یک روز از
یکی از سرهنگهای ارتش خواستند که پیشنماز شود.
پای سرهنگ به شدت آسیب دیده بود.
وقتی از او خواستند امام جماعت شود، رد کرد. چندتا از فرماندهان
ما از جمله بروجردی اصرار کردند.
هرچه سرهنگ گفت نمی تواند نماز بخواند، قبول نکردند. او هم مجبور شد
برود جلو(ی) صف نماز. رکعت اول را خواندیم. وقتی می خواست برای رکعت
دوم از جا بلند شود، گفت: یا حضرت عباس!
صفحه قبل 2 3 4 5 ...
6 صفحه بعد
